Noong nakaraang tagsibol, nakita ko siyang mag-isa sa isang park bench na nakatingin sa mga cherry blossoms. Pagtingin niya sa puno ng cherry, malungkot siya, at parang maluha-luha... parang nagpipigil. Malungkot ang mukha niya kaya hindi ko sinasadyang tawagin siya. Maya-maya, nabalitaan ko na kaka-break niya lang ng ex-boyfriend niya noong araw na iyon, at noong araw na iyon ay nagbababad sila sa mga alaala sa lugar kung saan sila nagpunta para manood ng cherry blossoms na magkasama. Simula nung nakilala ko siya, medyo lonely na yung mukha niya. Lagi akong nag-aalala. Ganun pa man, para maaliw siya kahit papaano, lumabas ako sa mga lugar na hindi ko karaniwang pinupuntahan, at lumabas ako sa bayan sa gabi. Isang araw, kalahating taon matapos mawalan ng kontak sa kanya, natagpuan ko siya sa night town ng Shinjuku. Nakasuot siya ng magarbong make-up, maluwag na damit, at maiksing palda na kakaiba sa una niyang pagkakakilala.Mula sa mga kabataan hanggang sa matatandang manggagawang suweldo, napangiti siya nang tawagin niya ang malawak na hanay ng mga lalaki. Nang napagtanto kong hindi ako ang makakapagpangiti sa kanya, kundi isang lalaki maliban sa sarili ko, hindi ko na maalala kung paano ako nakauwi pagkatapos noon. Hindi... Ang tanging alam ko lang ay nasa labas siya ng lungsod sa gabi, nakikipag-usap sa isang lalaking hindi niya kilala at nakangiti na may malaking ngiti sa kanyang mukha.