Saya menahan J-chan, yang memerhati saya dari hadapan, dan menyalahkan saya kerana keseronokan apabila saya tidak boleh bergerak. Pada mulanya, dia menentang dengan kuat, tetapi secara beransur-ansur dia menjadi lebih senyap apabila dia menyedari bahawa melarikan diri adalah mustahil. Bahagian yang paling menyenangkan adalah meraba-raba secara intensif tanpa menjadi ganas. Sayang nak dedahkan muka, tak habis-habis nak gigit bibir dan tahan. Berani tarik perlahan-lahan ayam jantan dan tengok muka sial. Saya mengalami kedutan pada kening saya, tetapi pinggang saya menggoyang-goyangkan untuk sepadan dengan omboh. Saya tertanya-tanya apa yang akan berlaku jika saya memukul kuat dari sini, tidak, ia masih awal. Saya ada masa pula...