ฤดูใบไม้ผลิที่แล้ว ฉันพบตัวหนึ่งอยู่บนม้านั่งในสวนสาธารณะเพื่อชมดอกซากุระ เมื่อมองขึ้นไปที่ต้นซากุระ คนหนึ่งดูเศร้าและกำลังจะร้องไห้ ... ดูเหมือนเขาจะรั้งไว้ เขามีใบหน้าที่เศร้ามากที่เขาเรียกหาเขา ฉันได้ยินมาในภายหลังว่าเขาเพิ่งเลิกกับแฟนหนุ่มในตอนนั้น และจมอยู่ในความทรงจำของเขาในสถานที่ที่เขาชมดอกซากุระด้วยกัน ตั้งแต่เจอเธอ เธอมักจะหน้าเหงา และฉันสงสัยว่าเธอจะสร้างความบันเทิงให้ตัวเองได้ไหม ...? ฉันกังวลอยู่เสมอ ถึงกระนั้น เพื่อสร้างความบันเทิงให้กับเธอ ฉันพยายามออกไปในที่ที่ปกติไม่ไป ไปในเมืองตอนกลางคืน และลองอะไรหลายๆ อย่าง แต่ฉันเห็นเธอด้วยใบหน้าที่หัวเราะจากก้นบึ้งของหัวใจ . ไม่มี ครึ่งปีหลังจากที่ฉันสูญเสียตัวเองและขาดการติดต่อกับเธอ ฉันพบเธอที่เมืองชินจูกุในยามค่ำคืน ใส่เมคอัพฉูดฉาด เสื้อผ้าเปิดอก กระโปรงสั้นต่างจากครั้งแรกที่เจอ เรียกผู้ชายที่เดินผ่านหน้ากันด้วยรอยยิ้มที่ไม่เคยเห็นมาก่อน พอผ่านไป ก็ไปหาอีกที่หนึ่ง คน ... เขายิ้มเมื่อเขาเรียกผู้ชายที่หลากหลายตั้งแต่คนหนุ่มสาวไปจนถึงผู้ชายที่ได้รับเงินเดือนสูงอายุ เมื่อฉันรู้ว่าไม่ใช่ฉันที่ทำให้เธอยิ้มได้ แต่เป็นผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน มันหน้ามืดมน และฉันยืนขึ้นตรงจุดนั้น แล้วฉันก็จำได้ว่าฉันกลับถึงบ้านได้อย่างไร ไม่ใช่ .. . ทั้งหมดที่ฉันบอกได้คือเธออยู่ในเมืองตอนกลางคืน โทรหาผู้ชายที่เธอไม่รู้จักในวันนี้ และหัวเราะด้วยรอยยิ้มกว้าง