มิโอะตกเป็นเป้าหมายของจิคังบนรถไฟที่เธอใช้เดินทางไปโรงเรียนเกือบทุกวัน ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่านิ้วของฮันที่คืบคลานขึ้นมาโดยไม่มีเสียงรู้สึกดีขนาดนี้... ตีให้พูดน้อยที่สุด! ถึงแม้จะน่าขยะแขยงในหัว แต่ร่างกายก็แสวงหา .... แม้ว่าฉันจะพูดไม่ได้ แต่ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าน้ำแห่งความรักจะล้นออกมามากแค่ไหนและฉันก็กำลังดึงเชือก! สิ่งที่ผูกไว้ไม่ใช่ด้ายแดงแห่งโชคชะตา แต่เป็นด้ายแห่งความรักลามก มิโอะซึ่งกลายเป็นผู้เชื่อฟังได้ตกหลุมรักความสัมพันธ์ที่ไม่บริสุทธิ์และนั่งรถไฟที่ฮันรออยู่อีกครั้งในวันนี้